Późnym wieczorem z 25 maja 2021 r. w Dzienniku Ustaw opublikowano nowelizację rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Nowelizacja ta uwzględnia pominięte wcześniej limity osób, które mogą uczestniczyć zawodach sportowych czy wydarzeniach rozrywkowych na otwartym powietrzu. Limit ten określono na 250 osób, jednak do tej puli nie wliczają się osoby zaszczepione przeciwko COVID-19. Co to oznacza? Z prawnego punktu widzenia to likwidacja wszelkich limitów na uczestnictwo w wydarzeniach, wobec braku prawnej możliwości weryfikacji takich osób.

Wydarzenia to kolejna kategoria życia społecznego, w której próbuje wprowadzić się segregację sanitarną z podziałem na osoby zaszczepione i niezaszczepione. Osoba zaszczepiona przeciwko COVID-19 to zgodnie z § 3 ust. 2 pkt 14 rozporządzenia „osoba której wystawiono zaświadczenie o wykonaniu szczepienia ochronnego przeciwko COVID-19 szczepionką, która została dopuszczona do obrotu w Unii Europejskiej”.

Dotychczas osoby zaszczepione przeciwko COVID-19 zwolnione były z obowiązku odbycia kwarantanny granicznej (która jest wprowadzona rozporządzeniem w sposób sprzeczny z zapisami ustawy o chorobach zakaźnych, o czym będziemy jeszcze informować) oraz kwarantanny domowej w przypadku zachorowania któregoś z domowników.

Kwarantanna graniczna jest jedynym (i to warto zaznaczyć, nielegalnym) rozwiązaniem, w którym określono bezpośrednio w rozporządzeniu przypadek, iż aby zwolnić daną osobę z obowiązku, należy przedłożyć funkcjonariuszowi Straży Granicznej zaświadczenie o szczepieniu przeciwko COVID-19 (§ 3 ust. 5 pkt 5).

Sytuacja ze zwolnieniem z kwarantanny zagranicznej jest analogiczna do zaświadczeń lekarskich odnoszących się do zwolnienia z nakazu zakrywania ust i nosa. Po pierwsze oba przypadki – przedstawienie zaświadczeń – są sprzeczne z przepisami ustawowymi. Mianowicie w art. 26 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw pacjenta określono na jakich zasadach można udostępnić dokumentację medyczną. Nie ma tam wymienionej policji, ani innych służb typu Straż Graniczna. Po drugie zwolnienie z określonego obowiązku/nakazu dt. fikcyjnego rozwiązania przeciwepidemicznego, mianowicie nakaz zakrywania ust i nosa de iure nie istnieje ze względu na brak określonego adresata. Podobnie jak jest to z kwarantanną graniczną, której rozporządzenia norma kłóci się z art. 34 ust. 2 ustawy o chorobach zakaźnych i nie może legalnie istnieć w porządku prawnym. 👨‍✈️‍⚖️

Innym obszarem gdzie dokonano podziału na zaszczepionych i niezaszczepionych to warunki rozpoczęcia leczenia czy rehabilitacji uzdrowiskowej lub przyjęcia do zakładu opiekuńczo-leczniczego, zakładu pielęgnacyjnego-leczniczego, hospicjum, zakładu medycyny paliatywnej, domu pomocy społecznej. Aby być przyjętym do wyżej wymienionych placówek należy spełnić warunek bycia zaszczepionym przeciwko COVID-19. W przeciwnym wypadku konieczne jest uzyskanie negatywnego testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, które jako obowiązkowe w danym przypadku badanie sanitarno-epidemiologiczne nie ma swojej podstawy prawnej w przepisach ustawy o chorobach zakaźnych, więc również wymuszanie testowania w takich przypadkach jest nielegalne. Mianowicie na mocy art. 10 ust 2 pkt 2 ustawy o chorobach zakaźnych, Minister Zdrowia dotąd nie wydał rozporządzenia dt. rodzaju obowiązkowych badań sanitarno-epidemiologicznych. Natomiast, jeśli warunkiem przyjęcia do określonej placówki jest wykonanie testu, wówczas mówimy o obowiązkowym badaniu sanitarno-epidemiologicznym.

Więc mając na uwadze powyższego, testowanie nie ma swojej podstawy prawnej w ustawie, a jednocześnie rozporządzenie nie reguluje jak ma się odbywać weryfikacja czy dana osoba jest zaszczepiona przeciwko COVID-19. Tym samym wymaganie zaświadczenia szczepiennego jest niemożliwe. Samo ograniczenie, mimo iż jest możliwe do wprowadzenia na mocy ustawy o chorobach zakaźnych, jest wykonane w sposób bezprawny.

Do liczby osób zgromadzonych na imprezach i spotkaniach w lokalach i na otwartym powietrzu, również nie wlicza się osób zaszczepionych przeciwko COVID-19. Jednak przepisy w tym przypadku, podobnie jak we wprowadzonym limicie podczas imprez sportowych i rozrywkowych oraz przyjęcia do zakładów medycznych, nie określają w jaki sposób weryfikować osoby zaszczepione przeciwko COVID-19. Biorąc pod uwagę przepisy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw pacjenta, organizator określonego wydarzenia nie ma prawa żądać zaświadczenia o byciu osobą zaszczepioną przeciwko COVID-19. Taka weryfikacja przy zapisach na wydarzenie mogłaby się odbyć na zasadzie dobrowolnej deklaracji przez uczestnika z brakiem możliwości fizycznej weryfikacji przez organizatora. Organizator imprezy czy wydarzenia mógłby dowiedzieć się czy dana osoba jest zaszczepiona przeciwko COVID-19, występując z wnioskiem do sądu. Rodziłoby to oczywiście kuriozalne sytuacje.

Tym samym obecna sytuacja z uczestnictwem w wydarzeniach wygląda tak, że każdy z uczestników może dobrowolnie zadeklarować, iż jest osobą zaszczepioną przeciwko COVID-19 (biorąc na siebie odpowiedzialność karną za składanie fałszywego oświadczenia), niemniej organizator podobnie jak zarządca placówek, i występujące w jego imieniu osoby takie jak np. ochroniarze, nie ma prawnych uprawnień zweryfikowania czy dany uczestnik poświadcza prawdę czy też nie, oprócz teoretycznego wystąpienia przeciwko takiej osobie na drogę sądową, co jest bardzo karkołomnym rozwiązaniem.

Sytuacja jest analogiczna jak z zakrywaniem ust i nosa w okresie do jesieni 2020 r. Mianowicie obowiązek wówczas istniał wobec osób chorych i podejrzanych o zachorowanie, jednak takie osoby również nie musiały zakrywać ust i nosa ze względu na stan zdrowia. Brzmi to kuriozalnie, jednak zaświadczenie wówczas nie było wymagane i odbywało się to na podstawie ustnej deklaracji – ponieważ obowiązek istniał de iure, ale tylko wobec osób przebywających na kwarantannie i w izolacji. Podobnie jest nadal z obowiązkiem stosowania rękawiczek czy płynów dezynfekcyjnych w sklepach. Obowiązek istnieje legalnie, ale nie musimy się do niego stosować ze względu na stan zdrowia, a zaświadczenia nie są wymagane.

Jeśli dane rozwiązanie w rozporządzeniu jest wprowadzone w sposób prawidłowy z punktu widzenia ustawy (aczkolwiek nie rozstrzygamy tutaj kwestii konstytucyjności, której gołym okiem nie ma), wówczas żadne zaświadczenie nie jest wymagane do przedstawienia, gdyż kolidowałoby to z ustawą RODO oraz ustawą prawach pacjenta i Rzeczniku Praw pacjenta.

Natomiast rozwiązania de iure nieistniejące w porządku prawnym, takie jak obecny nakaz zakrywania ust i nosa czy obowiązek poddania się kwarantanny granicznej, wymagają w celu zwolnienia przedstawienia dokumentacji medycznej. Tym samym legislator stworzył możliwość dokonania bezprawnej czynności wobec rozwiązania, które prawnie nie istnieje.

Ograniczenia, które są wprowadzone w sposób prawidłowy i nie dt. osób zaszczepionych przeciwko COVID-19 nie precyzują w jaki sposób je weryfikować, więc de facto są to zapisy martwe, gdyż każdy może zadeklarować, iż jest osobą zaszczepioną przeciwko COVID-19 bez realnej weryfikacji, co powoduje likwidację wszelkich limitów.

Tyle w teorii. Niemniej takie prawne manewry, wprowadzają do życia społecznego segregację sanitarną. Mimo, iż nigdzie nie jest napisane w jaki sposób weryfikować osoby zaszczepione przeciwko COVID-19, prawdopodobnie będzie to bezprawnie wymuszane w określonych sytuacjach. Tak samo stało się z obowiązkiem/nakazem zakrywania ust i nosa, który de facto nigdy nie istniał, a był i jest wymuszany w wielu sytuacjach.

Jeśli potrzebujesz pomocy prawnej w zakresie COVID-owym zapraszamy na stronę: https://newsmap.pl/pomoc-prawna/

Daj znać, gdzie nie obsługują bez zasłoniętych ust i nosa: https://newsmap.pl/biznes/

Pobierz tekst w PDF-ie: https://newsmap.pl/wp-content/uploads/2021/05/Niewliczanie-osób-zaszczepionych-przeciwko-COVID-19-do-limitu-osób-bez-prawnej-możliwości-weryfikacji-takich-osób.pdf